sztuka odpuszczania

Dziś jestem skoncentrowana jedynie na sobie.

Daję sobie przestrzeń na głębokie odczuwanie straty i bólu.

Nie uciekam od tego, mimo, ze to wyjątkowy dyskomfort.

Jeszcze większy o tym pisać.

Nikt nas nie uczy integracji takich emocji w których rodzi się prawdziwa moc i pojemność.

Każdy z nas każdego dnia doświadcza straty.

Sztuka puszczania przywiązania jest nam obca.

Jest wpisana w nasze fizyczne doświadczanie tego świata.

Uczy prawdziwej obecności i uważności.

Że wszystko chcąc nie chcąc jest dualne.

Akceptacja czerni i bieli i całej skali szarości.

Tak łatwo jest BYĆ, kiedy wszystko płynie.

Kiedy „nie płynie” kurczymy się, uciekamy, zamiast rozprężyć na swoim FUNDAMENCIE.

Wtedy buduje się zaufanie w swoje dzisiejsze jak i przyszłe PRAWDZIWE ja.

Dziękuję mojej córce

i Patrykowi za obecność i odwagę oraz asystę.

Madzi za wczorajszą ostatnią rozmowę.

Marcie i Dorocie.

Za ludzka uprzejmość i wsparcie w momencie niebywałego smutku i odpowiedzialności za inne istnienie.

Kiedy serce pęka z miłości i z żalu, bo więcej zrobić się nie da, mimo że się bardzo chce.

Kiedy trzeba puścić wolno to co się kocha, o co się troszczy, pielęgnuje, co jest częścią życia.

Kiedy trzeba się skonfrontować z przywiązaniem, lojalnością i podjąć to ryzyko, w momencie jak wszytko w środku krzyczy i buntuje się.

Kiedy altruizm i zdrowy rozsądek bierze górę nad egoizmem, przywiązaniem i tolerancją cierpienia i chęcią „ratowania”.

Za bycie w moim doświadczeniu przemijania i odchodzenia, mając świadomość, że zrobiło się co było można.

Za godność.

Za bycie świadkiem w pustce, nicości i ciemności, której nic nie jest w stanie wypełnić.

Halcia była jedyna w swoim rodzaju.

Słychać i widać ją było na większości webinarów i live’ów.

Wniosła tyle życia w nasze istnienie radością, czujnością, obecnością, zawsze wierna i obecna.

Gotowa oddać życie.

Nauczyłam się od niej odwagi i wytrwałości i bezwarunkowego zaufania jej oraz sobie.

Cierpliwości.

Ona odeszła, a to pozostało.

Istnieje we mnie.

Ze mnie bierze początek i idzie w świat, mimo ze już jej nie ma.

Ta jakość pozostanie.

W naturze NIC nie ginie, energia jedynie zmienia formę oraz przekaz.

Smutek i żałoba ustąpi miejsca większej pojemności na miłość, empatię i głębokie zrozumienie ze wszystko co jest to ta chwila, która nigdy nie wróci.

Wszystko jest zmianą.

W niej jest życie i nowe doświadczenie.

W stagnacji jest smierć kreatywności.

Nic tak nie łączy ludzi jak głęboka intymność bez słów w obliczu wyzwań.

Wtedy nie wiadomo co powiedzieć lub co zrobić.

Ta niewiadoma jest w porządku – pokazuje nam naszą własną bezbronność w obliczu przemijania.

Wchodzi się w cudzą PUSTKĘ, aby odkryć własną PEŁNIĘ.

Wystarczy jedynie BYĆ, nie mówić, nie robić.

OBSERWOWAĆ.

Aby dokonała się ALCHEMIA

Nie potrzeba „być silnym” – to nie kobiecość, która bierze się z pełnego opuszczenia gardy, otwarcia serca na wszystko co życie niesie, niej jest moc, która ma tysiące odcieni, nie potrzebuje w tym niczego „udowadniać”.

Nie potrzebuję się „trzymać”, bo mogę się śmiało „puścić”.

To doświadczenie mnie nie zdruzgotało, ale zbudowało w innej formie, abym mogła przyjąć, jak i tym samym jednocześnie dać więcej.

Zachować równowagę.

W takich sytuacjach zapominamy o sobie, że my pozostaliśmy i okazać troskę, empatię zrozumienie sobie w pierwszej kolejności, zamiast kurczowo trzymać przeszłość, której zmienić się nie da.

Nie jesteśmy nieśmiertelni, bierzemy jutro i innych za pewnik.

To jest pułapka nieświadomości i odkładania na potem…

Rozumiemy ją tylko wtedy kiedy sami otarliśmy się o własną śmierć, wiedząc, że drugiej szansy możemy nie dostać.

RIP